Er is een pandemie. De gevolgen voor de samenleving zijn groot. Naast sterfte en ziekte zie we maatschappelijke ontwrichting. De zorg is overbelast. We horen dat onmenselijke keuzes gemaakt moeten worden. Je zal er maar voor staan. Binnen het korps zijn de gevolgen ook merkbaar. Ook hier ziekte en zelfs overlijden. Daarnaast worden veel bijeenkomsten en trainingen afgezegd. Mensen werken thuis. We overleggen telefonisch, via video-conferentie en conference-calls. Wat normaal gaat zoals het hoort, omdat het zo hoort, doen we nu anders.
Zonder iets af te doen van de ernst, wil ik een positieve kant belichten. Laatst las ik dat een crisis altijd ook een kans is, die je pakt of die je mist. Dat geldt ook hier. Wellicht op meerdere manieren. Ik las van een gezin in Wuhan dat ze door hun isolement de beste gezinstijd ever hadden. De rat race van het leven was doorbroken. Er was tijd ontstaan om opnieuw te ontdekken wat echt van waarde is.
Veranderen binnen de politie – en ook elders – blijkt moeilijk en weerbarstig te zijn. Veel rapporten en onderzoeken tonen het gebrek aan veranderingsgezindheid. ‘De gekooide recherche’ van Michiel Princen zegt het al in de titel. De organisatie zit vast. Er zijn ook boeken over hoe het dan wel moet. Daarin staan meeslepende aanbevelingen en strategieën hoe mensen over de streep te trekken zijn om hun gedrag in de goede richting aan te passen. Het blijkt vaak minder eenvoudig dan daar beweerd. Hoe dat komt lees je in ‘Doorbreek de cirkel’ van Arend Ardon. De eerste reden voor het mislukken van veranderingen is dat we het oude niet los kunnen laten. Vertrouwde patronen, we doen het zoals het hoort, omdat het zo hoort, zonder de vraag te stellen waarom dat is. We blijken bestaande patronen niet te kunnen doorbreken en dáárom lukt het niet om naar het gewenste gedrag te veranderen.
Best herkenbaar. Ook ik zit vaak aan tafels waar we zeggen dat het anders moet. Maar de agenda ziet er elke week hetzelfde uit en we zeggen steeds hetzelfde, inclusief de afspraak dat we moeten veranderen. Iedereen voelt dan: dit wordt het wéér niet. We hebben nu een kans. Niet omdat wij zelf bestaande gewoonten doorbreken, maar omdat een wereldwijd rondwarend virus ons dwingt om dat te doen. We moeten onze contacten anders organiseren, opnieuw na denken of het gesprek door moet gaan en zo ja, hoe. Mensen anders betrekken dan normaal. Met als gevolg andere aanpakken en werkwijzen, andere en effectievere ‘meetings’ en minder reisbelasting in tijd, geld en milieu. Telewerken krijgt een impuls. Maar het belangrijkste: de rat race is doorbroken. Er is meer tijd, voor reflectie. Daarin zit de grootste kans.
Persoonlijk contact blijft cruciaal; beter is bijvoorbeeld niet nog meer te mailen, maar meer te bellen. En als we in hetzelfde gebouw zitten, samen een wandeling maken, lopend naast elkaar met allebei je gezicht naar voren. Ik zie ook mogelijkheden, kansen die benut kunnen worden. Om het in, maar ook ná de crisis beter te doen.
Geef een reactie