Ons plan een publiek-private startup te beginnen voor het helpen oplossen van cold cases liep vast. Optimistisch gezegd is Qampus nog niet gelukt. Het bleek voor de beslissers te spannend om met burgers te gaan samenwerken aan echte onderzoeken. De bestaande teams konden uit positie raken, dus de financiering lukte niet. Geen toestemming en vooral geen publiciteit. Terug in je hok.
Ondertussen gebeurt er van alles. Meerdere onderwijsinstellingen werken aan cold cases. Politie Noord-Nederland heeft een fascinerend Innovatiehuis, waar volop burgers en bedrijven rondlopen die ook aan cold cases werken. BlueM organiseerde een Cold Case Hackaton met bijna honderd cyber- en OSINT-nerds en rechercheurs (zie pagina 61, red.). Het enthousiasme spatte er vanaf en er kwamen volop bruikbare leads. De volgende is al in voorbereiding. Op zulke momenten proef je de mogelijke toekomst van de opsporing.
Qampus leeft als idee! Het verlangen blijft, want het zou zo gaaf zijn het mooie opsporingsvak echt te vernieuwen. De Inspectie JenV en veel wetenschappers wijzen op de noodzaak en tonen de juiste richting. We weten onderhand waar het aan schort.
Klassieke bazen spreken over professionele ruimte. Maar wie initiatief neemt, fluiten ze terug
De in kolommen verdeelde opsporingsorganisatie heeft teveel klassieke bazen die angstvallig over hun territorium waken en zich met alle details bemoeien. Ze spreken over professionele ruimte voor specialisten, maar wie initiatief neemt fluiten ze terug. Ze verkondigen op de bühne probleemgericht werken vanuit het speelveldmodel, maar maken het zelden waar.
Ondertussen blijft iedereen zinloos overtikken in teveel systemen. Handtekeningen kopiëren en opnieuw inscannen. Stapels formulieren invullen voor ieder te tappen toestel in plaats van op een verdachte. De bazen blijken onmachtig. Bekwaamheidseisen voor blauwe instromers in opsporing? Onderzoeken op eff ect evalueren? Bruikbare intel, sneller sturen op onderzoeken? Dat gaat allemaal zo maar niet. Zij organiseren de opsporing liever lokaal, ieder voor zich. Es war immer so… Maar wat nu als het wel kan?
Nederland BV heeft geld over en de urgentie om ondermijning écht aan te pakken wordt indringend bepleit. Wat als er opnieuw extra geld zou komen? Stellen we dan vast dat het over de eenheden verdelen al vaak is gebeurd, zonder aantoonbaar effect? Dat er kort geleden nog 171 fte bijkwamen tegen ondermijning, dun uitgesmeerd en onzichtbaar geworden? Met respect voor de betrokken collega’s; die oude formule is krachteloos. Als je blijft doen wat je deed, krijg je wat je al had. Alleen wendbare slimheid en weerbare slagkracht maken echt verschil. Onderzoek leert: georganiseerde criminaliteit pak je optimaal aan als teams zich langere tijd op één fenomeen richten. Bij de succesvolle Unit Synthetische Drugs 20 jaar geleden werkten opsporing, intel en expertise nauw samen, met een OvJ aan boord. De USD kreeg de pillenboeren klein.
Slimme slagkracht krijg je wanneer specialisten écht eigenaarschap kunnen laten zien. Als een actueel landelijk intelligencebeeld de criminele spelbepalers toont, en de slagkracht gebundeld wordt. Je hoort de bedenkingen al: ‘Zo’n strak plan lukt nooit, want de burgemeesters vinden dat niet goed. Die willen meer mensen in hun gemeente’. Serieus? Meer lokale capaciteit voor een probleem dat in alle opzichten grensoverschrijdend is? Gaat het dan echt alleen om macht? Moet daarom iedere versterking door tien worden gedeeld? Liever een paar eigen mensen erbij voor meer van hetzelfde dan een dynamische club specialisten die kan doorpakken op wapenhandelaren en drugsbaronnen? Altijd was het: wie gaat erover?
Zullen we het nu eens anders proberen? Onze professionals bij elkaar zetten met een missie en ruimte om oplossingen te bedenken? Zodat niet langer managers en bestuurders bedenken wat hoog opgeleide onderzoekers dagelijks moeten doen? Complexiteit onderkennen in plaats van platslaan of verwateren in eindeloze compromissen? Eindelijk onze aanpak vernieuwen? Wie stelt de vraag?
Geef een reactie